Alternatywne systemy komunikacji wspomagającej

Opis modułu: 

Celem tego modułu jest pomoc społeczeństwu, a w szczególności pedagogom specjalnym, nauczycielom i każdej osobie współpracującej z dziećmi ze spektrum autyzmu (ASDs), w zrozumieniu istoty różnych metod terapeutycznych, określanych również jako Stosowana Analiza Zachowania (ABA), Leczenie i Edukacja Dzieci Autystycznych i Upośledzonych Komunikacyjnie (TEACCH) oraz Systemy Komunikacji Obrazkowej.

W szczególności, dzięki temu modułowi uczniowie zdobędą obszerną wiedzę na temat kilku odmian ABA, w tym wzmocnień pozytywnych i negatywnych, promowania i zanikania, analizy zadań i generalizacji. Ponadto, po temacie 1: "Stosowana analiza zachowania", moduł przechodzi do metodologii, które są wykorzystywane do wdrażania systemów TEACCH i PECS.

Czym jest Stosowana Analiza Zachowania?

• Twoi współpracownicy są podekscytowani i myślą, że jesteś fajny!
• W przypadku imprezy z lodami, szef może powiedzieć wszystkim, żeby wyszli trochę wcześniej.
• Ryzykujesz, że będziesz miał ostrą kłótnię z szefem.
• Twoja premia może zostać odebrana, jeśli twój kierownik jest na ciebie zły.

Dlatego Twoje zachowanie polegające na przynoszeniu lodów może się zmieniać w przyszłości, w zależności od tego, jak zostały odebrane, gdy je dostarczałeś. W zależności od wyniku, możesz przynosić je częściej lub rzadziej. Innymi słowy, rodzaj reakcji, która jest generowana po zachowaniu (konsekwencja), w tym kara lub nagroda, będzie decydować o tym, czy to zachowanie zostanie powtórzone ponownie. Jednak w przypadku włączenia kary jako konsekwencji, nie zawsze będzie ona odbierana przez jednostkę jako niepożądany lub awersyjny wynik.

Dlatego należy pamiętać, że każda osoba może być inaczej dotknięta konsekwencją i może nie zmniejszyć swojego zachowania w przyszłości (Fisher et al., 2021). Podsumowując, ta technika dokumentowania reakcji, a następnie wdrażania odpowiedniej metody wzmacniania lub kończenia zachowania jest również znana jako Stosowana Analiza Zachowania (ABA).

Figure 2. Video "What is ABA Therapy?". Source: LEARN Behavioural.

Link: https://www.youtube.com/watch?v=0OI187Ip4VQ

Click on this 2-minute video to learn more about the specifications of ABA!

Niemniej jednak, przed przejściem do technik podkategorii, które składają się na Stosowaną Analizę Zachowania, niezbędne jest pełne zrozumienie różnych procesów, na których opiera się ta metodologia. Celem tej metodologii jest wyciągnięcie wniosków z realistycznych scenariuszy i ocena, jak można powtórzyć pozytywne zachowanie i jak można wyeliminować negatywne. Dlatego też, poprzez zastosowanie tej techniki w dziedzinie edukacji, celem ABA jest pomoc wychowawcom i rodzicom w zrozumieniu:

• Jak działają zachowania;
• Jak na dane zachowanie może wpływać środowisko;
• Jak dochodzi do uczenia się.

Jednak, aby terapia ABA była skuteczna, lekarz powinien upewnić się, że integruje wszystkie 7 wymiarów w planie interwencji dziecka, są nimi:

1. Ogólny;
2. Skuteczny;
3. Stosowany;
4. Technologiczny;
5. Koncepcyjnie systematyczny;
6. Analityczny;
7. Behawioralny;

ABA jest szczególnie skuteczna w obniżaniu skrajnie szkodliwych zachowań, w tym przemocy i zachowań autodestrukcyjnych. Stosowana analiza zachowania (ABA) jest uznawana za strategię leczenia osób ze spektrum autyzmu opartą na dowodach naukowych, ponieważ wykazała skuteczność w kształceniu osób z różnymi stylami uczenia się i wyzwaniami rozwojowymi (ASD). Wskazuje to, że istnieje znaczna ilość badań, które wielokrotnie wykazały jej skuteczność. Sugeruje to również, że interwencja ta może być korzystna dla jednostek, rodzin i specjalistów. Jako przykłady tego, czego można się nauczyć, można podać rutynę snu, umiejętności społeczne, naukę jazdy autobusem, naukę mnożenia liczb i wiele innych nowych umiejętności.

Figure 7. Video "Antecedent Behavior Consequence: ABC Charts & Model".Source: Teachings in Education.

Watch this 3-minute video to learn about the ABCs of ABA!

Zasadniczo, Stosowana Analiza Zachowania jest nadrzędną metodologią, która jest wykorzystywana przez pedagogów i samych rodziców, aby próbować wspierać dzieci z ASD, poprzez zmianę zachowań, które są nieskuteczne dla samych dzieci.

Jednak ABA można podzielić na różne prostsze formy, które pozwolą nauczycielowi lub rodzicowi włączyć techniki metodyczne do codziennego życia dziecka i ostatecznie doprowadzić do pożądanej zmiany.

Techniki stosowanej analizy behawioralnej:

Wzmocnienie pozytywne i negatywne

Czym jest Pozytywne Wzmocnienie?

Jedną z najbardziej popularnych metodologii ABA jest stosowanie Wzmocnienia Pozytywnego i Negatywnego. Podstawowe idee ABA zostały rozwinięte dzięki badaniom B. F. Skinnera, który zaproponował, a następnie udowodnił, że na zachowanie wpływa proces znany jako selekcja przez konsekwencje, co można porównać do darwinowskiego procesu selekcji naturalnej. W istocie Skinner zidentyfikował, że w określonym otoczeniu działania, które skutkują pozytywnymi wynikami, będą się utrzymywać dzięki procesowi wzmocnienia, podczas gdy działania, które skutkują negatywnymi wynikami, będą stopniowo zanikać lub zmniejszać się. Poprzez oferowanie wzmocnień za kolejne zbliżenia do ostatecznej odpowiedzi docelowej - procedura znana jako kształtowanie - Skinner zilustrował, w jaki sposób reakcje mogą ewoluować lub zmieniać się w czasie (Gordan&Krishanan, 2015).

Jakie jest znaczenie Wzmocnienia Pozytywnego?

Ogólnie rzecz biorąc, pozytywne wzmocnienie i terapia ABA może mieć głęboko pozytywny wpływ na życie dzieci ze spektrum autyzmu i ich rodzin. Dzięki zastosowaniu tej techniki, dzieci z autyzmem mogą nauczyć się nowych umiejętności, które mogą być trudne do nauczenia i utrzymania. Na przykład, kilka z tych kompetencji to:

• Komunikacja werbalna
• Komunikacja niewerbalna
• Interakcje społeczne
• Wyniki w nauce
• Funkcjonalne umiejętności życiowe
• Umiejętność adaptacyjnego uczenia się

Dzieci są bardziej skłonne do powtarzania pożądanego zachowania, gdy następuje po nim wzmocnienie, takie jak specjalny przedmiot lub czynność. Pozytywne wzmocnienie może promować zmiany w zachowaniu w czasie. Metoda ta może również pomóc tym dzieciom w nauce alternatywnych rozwiązań dla powtarzających się czynności i powstrzymać niepożądane zachowania, takie jak wrogość. W szczególności, jedną z głównych zalet pozytywnego wzmocnienia jest to, że jest to spójna i niezawodna strategia nauczania. Ponadto, dla dzieci z autyzmem wyzwaniem może być przejście do nowej czynności, ponieważ często są one zafiksowane na jednym zadaniu. Jeśli uda im się wykonać zadanie poprawnie, dzięki pozytywnemu wzmocnieniu wiedzą, czego mogą się spodziewać. Innymi słowy, potwierdza to tezę, że zmiana aktywności może być doświadczeniem pozytywnym, a nie frustrującym (Leach &Duffy, 2009).

Jak więc terapeuci ABA lub edukatorzy SPE mogą wykorzystać pozytywne wzmocnienie?

Mimo to, przed wprowadzeniem różnych intruzywnych wzmacniaczy, takich jak jedzenie, specjaliści ABA często rozpoczynają terapię od najmniej inwazyjnych metod. Ponadto często łączą oni podstawowe wzmocnienie z dodatkowym elementem, tworząc wzmocnienie wtórne, takie jak powiedzenie "świetna robota". Na przykład chwalenie dziecka zwrotami typu "to było naprawdę dobre", przy jednoczesnym podawaniu mu smakołyku, np. rodzynka lub cukierka, pomaga w utrzymaniu pożądanego zachowania. Zasadniczo technika wzmacniania jest uzupełniana przez łączenie pozytywnych reakcji na wzmacniacz, aż dziecko zacznie kojarzyć działanie z nagrodą (Degli et al., 2020).

Niemniej jednak, chociaż wzmocnienie pozytywne zostało udokumentowane jako jedna z najbardziej skutecznych technik ABA, a w szczególności dla dzieci z autyzmem, nie jest to jedyna metoda wzmocnienia, która może być wykorzystana do zmiany zachowania dziecka. Wzmocnienie jest podzielone na dwa filary:

• Pozytywne wzmocnienie
• Negatywne wzmocnienie.

Etiologia dlaczego te dwa słowa są wykorzystywane; "pozytywne" i "negatywne", jest dlatego, że podczas wykonywania pozytywnego (+) wzmocnienia, profesjonalista dodaje elementy lub nagrody, aby zachęcić lub powstrzymać zachowanie. W przeciwieństwie do tego, pojęcie negatywnego (-) wzmocnienia obejmuje usunięcie lub odjęcie bodźca, gdy pożądane zachowanie zostało osiągnięte.

Co to jest wzmocnienie negatywne?

Jak wyjaśniono powyżej, gdy pewien bodziec - zwykle awersyjny - zostaje usunięty po pojawieniu się określonego działania, następuje wzmocnienie negatywne. Dzięki usunięciu lub uniknięciu negatywnej konsekwencji wzrasta prawdopodobieństwo, że określone zachowanie będzie miało miejsce ponownie w przyszłości. Wzmocnienie negatywne nie powinno być jednak postrzegane jako rodzaj kary (Cooper i in., 2007). W przeciwieństwie do kary, która zmniejsza zachowanie, wzmocnienie negatywne zwiększa zachowanie.

Oto kilka przykładów, które pokazują negatywne wzmocnienie:

• Aby uniknąć zrzędzenia matki, Bob robi naczynia (zachowanie) (bodziec awersyjny).
• Po zjedzeniu dwóch kęsów swoich brokułów, Natalie jest w stanie odejść od stołu obiadowego (bodźce awersyjne) (zachowanie).
• Marta zakłada zatyczki do uszu (zachowanie), aby usunąć wszelkie hałasy (bodziec awersyjny)
• Steve bierze prysznic (zachowanie), aby usunąć nieprzyjemny zapach (bodziec awersyjny).
• Joe zachowuje się w taki sposób, że dezaktywuje głośny alarm poprzez naciśnięcie przycisku (bodziec awersyjny).

Istotne jest, aby zawsze pamiętać, że ostatecznym celem wzmocnienia jest próba poprawy zachowania jednostki, natomiast celem kary jest zmniejszenie zachowania. Rozważ dodanie czegoś pozytywnego do sytuacji, aby wzmocnić odpowiedź jako wzmocnienie pozytywne. Usunięcie niepożądanego bodźca w celu poprawy reakcji, z drugiej strony, jest wzmocnieniem negatywnym.

Watch this 2-minute video for an additional clarification on negative reinforcement and punishment!

Co więcej, powszechnym nieporozumieniem dotyczącym negatywnego wzmocnienia jest to, że jednostka angażuje się w "negatywne" lub "złe" zachowanie i czerpie z niego korzyści, co oczywiście nie jest prawdą. Ten argument najlepiej byłoby obalić na innym przykładzie.

Wydawałoby się, że tantrum (jego zachowanie) została negatywnie wzmocniona smakołykami, ponieważ zachowanie tego chłopca można scharakteryzować jako "negatywne". Jednak fakt, że otrzymał cukierki naprawdę posłużył jako wzmacniacz jego "dobrego zachowania"!

Kiedy dziecko zdało sobie sprawę, że nie dostanie swoich słodyczy, zaczęło się zachowywać (mieć złość), co najwyraźniej doprowadziło do odwrotnego rezultatu i udało mu się zdobyć cukierki. Jak wspomniano wcześniej, wzmocnienie negatywne, jest wtedy, gdy bodziec (awersyjny), który jest już obecny, zostaje wyeliminowany w wyniku pożądanego zachowania, a jego usunięcie było pożądanym rezultatem (np. brzydki zapach Steve'a).

Dlatego też bodźce wywołujące awersję, takie jak przykre zapachy, głośne wybuchy czy chrapanie, zazwyczaj sprawiają, że ludzie chcą uciekać. Słowo "ucieczka" jest zwykle związane z wyjściem jednostki, w celu wyeliminowania kontaktu z awersyjnym bodźcem, np. ucieczka z więzienia. Jednak zwrot ten może być również użyty w odniesieniu do eliminacji samych niekorzystnych bodźców, podczas gdy osoba pozostaje w danej sytuacji.

Innymi słowy, biorąc pod uwagę przykład "brzydkiego zapachu", jednostka nie "ucieka", ma do czynienia z awersyjnym bodźcem (brzydkim zapachem) aż do momentu wzięcia prysznica, jednak wzięcie prysznica jest nadal wysiłkiem w celu uniknięcia nieprzyjemnego bodźca.

Ucieczka i unikanie:

Ważne jest, aby zrozumieć, że istnieje różnica pomiędzy zachowaniem polegającym na unikaniu a zachowaniem polegającym na ucieczce (Miltenberger, 2008). Podczas gdy unikanie powstrzymuje niekorzystny bodziec przed wystąpieniem w pierwszej kolejności, ucieczka polega na usunięciu istniejącego awersyjnego bodźca poprzez zachowanie. Należy również pamiętać, że negatywne wzmocnienie nadal utrzymuje zarówno zachowania unikające, jak i uciekające (Iwata i Smith, 2007).

Na przykład, osoba decyduje się wziąć prysznic, aby "uciec" od nieprzyjemnego zapachu. Kiedy zachowanie powstrzymuje awersyjny bodziec przed "wystąpieniem", następuje unikanie. Jeśli więc dana osoba jest świadoma, że zaczyna śmierdzieć w wyniku nie wzięcia prysznica, jej zachowanie związane z braniem prysznica prawdopodobnie wzrośnie, aby powstrzymać ten zapach i będzie to uznane za "unikanie". Różnica polega na tym, czy zachowanie eliminuje niekorzystny bodziec, który jest już obecny (ucieczka), czy opóźnia pojawienie się awersyjnego bodźca (unikanie) (Dymond& Roche, 2009).

Najwyraźniej wzmocnienie jest złożone z różnych części i istnieje kilka wersji tej techniki, które mogą promować, nie tylko działania beneficjentów, ale trwałe zmiany w zachowaniu, bez wdrażania siłowych lub agresywnych środków (Fein & Dunn, 2007). Podobnie jak wzmocnienie, inną niewinną, ale równie skuteczną metodologią jest podpowiadanie i wygaszanie.

Podpowiadanie i Wygaszanie

Innymi słowy, podpowiedzi mogą zachęcić dziecko do wykonania zadania, dopóki nie nauczy się, jak i kiedy je wykonać, ale ostatecznie głównym celem tej techniki jest nauczenie się, jak wykonać daną umiejętność samodzielnie, w odpowiednich okolicznościach, bez potrzeby podpowiadania. Czym jednak jest podpowiedź?

Podpowiedź jest definiowana jako każdy bodziec, który lekarz ABA lub edukator SPE uznaje za użyteczny i na który dziecko reaguje. Zachęty są zwykle dostarczane jako antecedencje, czyli przed rozpoczęciem zachowania. Jeśli dziecko już wykonuje daną umiejętność lub czynność, zachęta nie jest konieczna; właściwe może być raczej zastosowanie pozytywnego wzmocnienia w celu wsparcia zachowania, aby dziecko utrzymało to zachowanie (Fentress& Lerman, 2012).

Niemniej jednak metoda ta jest stosowana jako sposób oferowania instrukcji dzieciom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi i trudnościami w uczeniu się, ponieważ może ułatwić im zrozumienie tego, co mają zrobić, a tym samym zwiększyć prawdopodobieństwo, że później samodzielnie wytworzą prawidłową reakcję lub pożądane zachowanie (Team, 2021).

Kilka rodzajów podpowiedzi:

• Podpowiedź w pełni fizyczna: powszechnie znany jako hand-over-handprompt, obejmuje fizyczne prowadzenie ręki dziecka do wykonania zadania i wyprodukowania poprawnej odpowiedzi.
• Podpowiedź częściowo fizyczna: udzielanie dziecku pewnej pomocy fizycznej, w celu ukończenia tylko części zadania, a nie całości.
• Podpowiedź modelowana: zilustrowanie dziecku całego zachowania lub czynności, a następnie poproszenie o jego powtórzenie.
• Podpowiedź gestem: wykorzystanie różnych ruchów rąk (np. wskazywanie, sięganie, kiwanie) w celu zaoferowania dziecku wskazówek lub informacji o prawidłowej reakcji.
• Podpowiedź wizualna: prezentowanie dziecku wizualnych wskazówek lub pomocy (np. obrazków, rysunków, zdjęć), aby pomóc mu zrozumieć, co ma wykonać.
• Podpowiedź werbalna: udostępnianie dziecku słownej wskazówki lub pomocy (np. pierwsza sylaba odpowiedzi), aby pomóc mu zrozumieć, co ma zrobić.
• Podpowiedź pozycyjna: dostarczanie informacji o właściwej odpowiedzi w bliskiej odległości od ucznia, tak aby była ona łatwiej dostępna (Maedan i in., 2013).

Podpowiedzi te udzielane są zgodnie z ich poziomem inwazyjności, rozpoczynając procedurę od najmniej inwazyjnej, a następnie przechodząc do najbardziej inwazyjnej podpowiedzi (Chicago ABA Therapy, 2017). Na ilość i rodzaj wykorzystywanych wskazówek wpływa otoczenie, dostępne zasoby, a także unikalne wymagania i zachowania każdego dziecka. Oznacza to, że metoda i rodzaj podpowiadania muszą być dostosowane do nauczanej umiejętności lub zachowania, a także do dziecka, ponieważ niektóre rodzaje podpowiedzi mogą być bardziej lub mniej skuteczne w zależności od ucznia. Istnieją dwie metody podpowiadania: "Najwięcej do najmniej" i "Najmniej do najwięcej" (Griffin, 2020).

Co więcej, podczas wdrażania ABA, podpowiedzi i wygaszanie to dwie techniki, które są często używane. Początkowo podpowiadanie obejmuje dostarczanie wskazówek zachęcających do określonego zachowania lub reakcji, natomiast wygaszanie jest procesem stopniowego eliminowania wskazówek, w miarę jak uczeń oswaja się z wykazywaniem pożądanego zachowania lub odpowiedniej reakcji (Chandrasekaran, 2020).

Celem zaniku, jest zapewnienie, że dziecko nie stanie się zależne od dostarczania wskazówek, w celu wykonania zachowania lub wykazania reakcji i sprawdzenie, czy dziecko będzie wykazywać to zachowanie, gdy te wskazówki zostaną wyeliminowane. Metoda podpowiadania "Najwięcej do najmniej" jest rodzajem fadingu, ponieważ stopniowo zmniejsza poziom zakłóceń powodowanych przez podpowiedzi i metodycznie zmniejsza ilość pomocy udzielanej dziecku w celu osiągnięcia pożądanego zadania (Leaf i in., 2016). Podczas wdrażania metody "Najwięcej do najmniej", ucząc dziecko zakładania kurtki, można zastosować następujące kroki:

• Ćwiczący fizycznie skłania dziecko do założenia kurtki;
• Ćwiczący modeluje (pokazuje siebie) jak założyć dziecku kurtkę;
• Terapeuta werbalnie zachęca dziecko do założenia kurtki;
• Dziecko samodzielnie zakłada kurtkę bez pomocy i podpowiedzi.

Kiedy zarówno podpowiadanie, jak i zanikanie są prawidłowo stosowane i łączone, dziecko uczy się, jak wykazywać i wykonywać określone zachowania oraz wykonywać pewne zadania samodzielnie. Proces uczenia się, który zachodzi podczas ABA, został przedstawiony na poniższym wykresie wraz z etapami, w których należy stosować podpowiedzi:

Analiza zadań

Definicja

Pisząc analizę zadań, staramy się rozbić umiejętność na bardzo konkretne kroki, aby stworzyć możliwe do wykonania czynności. Analiza zadaniowa często idzie w parze z łańcuchowaniem.

Łańcuchowanie = zestaw procedur dydaktycznych stosowanych w nauczaniu analizy zadań.

Analiza zadań jest realizowana na jeden z trzech sposobów, w zależności od potrzeb uczącego się:

• Łańcuchowanie w przód - poruszanie się w całej sekwencji z pierwszym krokiem jako pierwszym
• Łańcuch wsteczny - poruszanie się w całej sekwencji z ostatnim krokiem jako pierwszym
• Nauczanie całościowe - poruszanie się po całej sekwencji, przy czym tylko te problematyczne kroki są rozbijane na prostsze.

Watch this 13-minute video to learn more about task analysis.

Łańcuchowanie w przód jest alternatywną metodą nauczania złożonych zachowań, które można podzielić na serie kroków. W metodzie tej najpierw uczy się pierwszego kroku analizy zadania, a następnie każdego kolejnego, wymagając łącznego wykonania wszystkich poprzednich kroków w odpowiedniej kolejności, aż do momentu, gdy uczeń wykona cały łańcuch zadań samodzielnie (Cooper, 2007).

W ten sposób jednostki uczą się złożonych zachowań w ich prawidłowej kolejności (McDonnell, 1988).

Terapeuci ABA stosujący analizę zadań muszą najpierw (1) zidentyfikować umiejętność, która ma być nauczona i (2) upewnić się, że uczeń opanował wszystkie odrębne umiejętności wymagane do pomyślnego wykonania zadania. Na przykład, jeśli dziecko nie ma jeszcze zręczności, aby prawidłowo trzymać szczoteczkę do zębów, nie można jeszcze rozpocząć analizy zadań do nauki mycia zębów.

Przykłady

Analiza zadań dla szczotkowania zębów (Kregal, 2008), Program nauczania funkcjonalnego, wydanie drugie

Watch this video to see a visual example

Zakładanie płaszcza

1. Podnieś płaszcz za kołnierz (wewnętrzna strona płaszcza powinna być skierowana do Ciebie)
2. Umieść prawą rękę w prawym otworze rękawa
3. Przełóż ramię, aż zobaczysz swoją rękę na drugim końcu.
4. Sięgnij lewą ręką za siebie
5. Włóż rękę w lewy otwór rękawa
6. Przesuń ramię, aż zobaczysz swoją rękę na drugim końcu.
7. Podciągnij płaszcz z przodu
8. Zapnij płaszcz

Mycie rąk

1. Odkręć prawy kurek
2. Odkręć lewy kurek
3. Włóż ręce pod wodę
4. Dozowanie mydła
5. Pocieraj dłonie, aby policzyć 5
6. Pocieraj grzbiet lewej ręki do 5 razy.
7. Pocieraj grzbiet prawej ręki do 5 razy.
8. Zakręć wodę
9. Weź ręcznik papierowy
10. Suche ręce do policzenia 5
11. Wyrzuć ręcznik papierowy

Zasoby dodatkowe

Porady

Generalizacja

Definicja

W ciągu ostatnich 20 lat nastąpił wyraźny wzrost ilości literatury naukowej badającej skuteczność interwencji dla osób ze spektrum autyzmu (ASD). Wiele z tych badań zostało przeprowadzonych w ramach Stosowanej Analizy Zachowania (ABA), jednak wiele z opisanych interwencji nie zawiera informacji lub danych dotyczących generalizacji i utrzymania zmiany zachowania. Znaczenie tej kwestii jest oczywiste, ponieważ interwencja, która zwiększa lub zmniejsza zachowanie jest mało przydatna, jeśli zmiana zachowania nie jest obserwowana w różnych warunkach i nie jest kontynuowana po zakończeniu okresu interwencji. (Angela M. Arnold-Saritepe, 2009).

Watch this video to learn more about Generalization.

Rodzaje generalizacji (Cooper, Heron, &Heward, 2007):

• Utrzymanie odpowiedzi
  Dziecko nadal wykazuje docelową reakcję przy braku interwencji
• Generalizacja otoczenia/sytuacji (bodźca)
  Dziecko wykazuje reakcję na cel w warunkach nie trenowanego bodźca
• Generalizacja odpowiedzi
  Dziecko wykazuje nietrenowane reakcje, które są funkcjonalnie równoważne z reakcją docelową

• Modyfikacja sekwencyjna
  • Uczenie zachowań i ocena ich generalizacji
  • Uczenie w kolejnych warunkach, jeśli nie następuje generalizacja
  • Ocena uogólnienia w każdym kolejnym stanie
• Wprowadzenie do naturalnego utrzymania kontyngentów
  • Uczenie zachowań, które będą miały kontakt ze wzmocnieniem poza miejscem szkolenia
  • Zaprogramowanie nieprzewidzianych okoliczności tak, aby były jak typowe nieprzewidziane okoliczności
  • Przebudowa środowiska zewnętrznego w celu umożliwienia wzmocnienia
• Trening wystarczającej liczby przykładów
  • Uczenie wielu celów dla tej samej umiejętności i ocena uogólniania na nowe cele, aż do momentu pojawienia się uogólnienia (np. kontynuowanie uczenia reakcji naśladowania, aż dziecko będzie naśladować reakcje nienauczone).
  • Uczenie dziecka prawidłowych reakcji w obecności wielu bodźców i oceń, czy umiejętność ta generalizuje się na nowe bodźce.
  • Uczenie celów, które reprezentują szeroki zakres możliwych wymagań dotyczących reakcji i/lub warunków bodźca, które mogą wystąpić w typowych sytuacjach (Cooper i in., 2007).
  • Używanie różnych bodźców podczas nauczania danego celu i uczenie różnych celów
• Wykorzystanie w rozróżnialnych sytuacjach warunkowych
  • Ustawienie warunków wzmocnienia tak, aby dziecko nie było w stanie rozróżnić, kiedy dostępne jest wzmocnienie dla danej umiejętności.
  • Rozpoczęcie opóźnionego wzmacniania po opanowaniu umiejętności (Cooper et al., 2007)
  • Stosuj przerywane harmonogramy wzmacniania, aby zmniejszyć rozróżnialność uwarunkowań i zwiększyć odporność na wygaszanie.
  • Dostarczanie bezwarunkowych wzmocnień w sposób przerywany w ustawieniach generalizacji, aby utrzymać reakcję.
• Zaprogramuj wspólne bodźce
  • Włączenie do treningu bodźców, które będą występować w typowych warunkach.
  • Wybór bodźców, które są ważne i istotne dla docelowego zachowania.
  • Wykorzystanie rówieśników i/lub wspólnych zadań jako wspólnych bodźców dla niektórych zachowań docelowych
• Pośredniczenie w uogólnianiu
  • Nauczenie dziecka angażowania się w zachowania, które mogą być wykorzystane do promowania reagowania w różnych warunkach
  • Wykorzystanie języka jako pośrednika w uogólnianiu
• Naucz dziecko zasad, które mogą sprzyjać generalizacji
  • Na przykład: "Myję ręce przed jedzeniem".
  • Wykorzystanie rozkładów obrazkowych jako mediatora generalizacji (Wacker, Berg, Berrie, &Swatta, 1985)
• Trening generalizacji
  • Rozważanie generalizacji jako reakcji operacyjnej, a nie jako produktu zachowania.
• Wzmocnienie zmienności reakcji
  • Nowe poprawne odpowiedzi → Sr+
  • Poprawne reagowanie w typowych sytuacjach → Sr+ (Miltenberger, 2004)
  • Uczenie dziecka uogólniać
  • Mówienie dziecku, by zaangażowało się w zachowanie docelowe w warunkach uogólnienia, lub mówienie, by zaangażowało się w zróżnicowane reakcje (Cooper, 2007).

Kiedy nowa umiejętność jest wprowadzana w życie ucznia, można zacząć opracowywać plany generalizacji tej umiejętności. Istnieje kilka metod nauczania generalizacji umiejętności. Metoda ta zależy od indywidualnych potrzeb każdego ucznia, jak również od dostępnych środków.

Niektóre kluczowe metody obejmują:

1. Jeśli program nauczania okazał się skuteczny w jednym środowisku, wdróż ten sam program nauczania w innym środowisku.

2. Uczenie uczniów umiejętności funkcjonalnych, takich jak prośba o napój, gdzie uczeń otrzymujący napój będzie naturalnym wzmacniaczem. Jeśli wszyscy pracownicy zaangażowani w uczenie się tej umiejętności, będą konsekwentnie reagować na tę prośbę, naturalne wzmocnienie (otrzymanie napoju) zostanie wzmocnione, a uczeń będzie bardziej skłonny do kontynuowania demonstrowania tej umiejętności w różnych osobach i środowiskach.

3. Gdy umiejętność została zademonstrowana w odpowiedzi na konkretne polecenie, zacznij lekko zmieniać to polecenie.

4. Gdy umiejętność jest demonstrowana konsekwentnie, należy zacząć rozrzedzać częstotliwość, z jaką uczeń otrzymuje społeczne lub materialne wzmocnienie. Poprzez zmniejszenie wzmocnienia do zmiennego, lub nieprzewidywalnego harmonogramu, uczeń będzie bardziej skłonny do kontynuowania wykonywania umiejętności, promując utrzymanie umiejętności.

5. Poproś uczniów o monitorowanie własnych zachowań i umiejętności w różnych warunkach (środowisko, ludzie, materiały) poprzez dokumentowanie swoich działań.

6. Zapewnij pochwały społeczne i wzmocnienie dla uogólnionych umiejętności. Podczas wzmacniania umiejętności, która jest uogólniona, personel może wzmacniać zarówno reakcje podpowiedziane, jak i niezależne. (Board).